10 JAAR COSMIC ILLUSIONS
Nu de stichting Cosmic Illusion tien jaar bestaat, is er een duidelijke lijn te zien in het werk van de twee exponenten van de stichting: Norman de Palm en Felix de Rooy.
Reeds vanaf de eerste dichtbundel Na Kaminda van Norman en de eerste expositie van het werk van Felix zijn de hevige emoties van beiden voelbaar. Als wij hun latere producties nalopen, zien wij dat het bijeenvoegen van beider emoties die hevigheid alleen nog maar versterkt heeft. Een synergie waarbij het samengaan van de delen meer oplevert dan de som der delen.
Het centrale thema bij beiden is de innerlijke strijd die nodig is om tot bewustwording van zichzelf te komen. Deze strijd wordt voor de buitenwereld in symbolen vervat waardoor hun wereld
moeilijk toegankelijk lijkt, maar eenmaal geraakt door hun beeldspraak wordt men gedwongen hun wereld binnen te treden, waarna hun strijd een symbool blijkt te zijn voor de strijd die in ieder mens bestaat, ook al is men zich daar niet altijd van bewust.
De elementen waarmee zij deze strijd voeren zijn echter voor beiden verschillend.
Norman gebruikt in zijn woorden symbolische begrippen die ten doel hebben de essentie te ver-sluieren. Hierdoor krijgt zijn werk een abstract en mysterieus karakter waar het vrouwelijke element een grote plaats inneemt.
Felix gebruikt in zijn werk symbolen voor de mannelijke kracht met een sterk exotische ondertoon, waardoor een concreet en direct shockeffect wordt bewerkstelligd.
Religieuze aspecten zijn in beider werk constant aanwezig doordat beiden gefascineerd zijn, ieder op hun eigen manier, door het hoe en waarom van het begin, de vruchtbaarheid, het man-of vrouw-zijn, het wit- of zwart-zijn, de dood en het leven na de dood.
Wie zich afvraagt of de beeldende kunst van Felix bepaald wordt door hetgeen Norman schrijft, komt bedrogen uit. Men kan stellen dat de literator in de eerste plaats denker is en de beeldende kunstenaar vormgever en concluderen dat de vormgeving van Felix bepaald wordt door het
geschrevene van Norman. Niets is echter minder waar. Ieder heeft zijn eigen voedingsbodem. Wederkerig vullen zij elkaar aan.
Norman geeft Felix’ werk diepte, Felix geeft Normans werk duidelijkheid.
Het product van hun samenwerking is hierdoor te plaatsen binnen een mystisch-exotisch realisme met een magnetiserende uitstraling.
Een nieuwe – andere – kunstuiting, die meer en meer herkend moet worden in een wereld die bestaat uit keurig gebaande paden en waarin men bang is zich over te geven aan de indringende emoties die hun werk oproept.
Willy Westermann,
Dramaturg
Amsterdam, 1986